Sequoia National Park

Na wat toast met boter en suiker (kaal ontbijt maar wel jeugdsentiment) vertrekken we via highway 41 naar route 180. Onderweg gaan we weer tanken en dit keer wil de motor van Marc niet meer starten. Een aantal van de mannen probeert de motor aan te duwen maar de motor geeft geen kik meer. Weer een accu naar de knoppen. Gelukkig staat er een reserve motor in de aanhanger dus alle bagage wordt uitgeladen en de Indian naar buiten gereden. De Harley van Marc wordt erin gedenken en hup bagage weer erbij. Wij rijden met Marc op de Indian door naar Sequoia National Park terwijl Justin gaat zorgen voor een nieuwe accu in de motor van Marc.

In Sequoia parkeren we de motoren en gaan de Sherman Trail lopen. Een afdaling van 1 mile naar de grootste, hoogste en oudste sequoia boom General Sherman genaamd. Er staan nog een paar van die enorme bomen daar. Echt bijzonder.
Maar dan moeten we weer omhoog, en dat viel niet mee moet ik zeggen. Groot hoogteverschil, warm en dat in combinatie met een slechte conditie levert mij de bijnaam hijgend hert op, hahaha.

We rijden verder door het park en stoppen bij Moro Rock, een granietkoepel die 2050 m boven zeespiegel uitsteekt en bijna 100 m boven de grond waar wij staan. Ook daar loopt een Trail naar boven van bijna allemaal traptreden en ander klimwerk. Vol goede moed begin ik aan de tocht naar boven maar ik ben nog niet helemaal hersteld van vorige Trail. Hijgend hert heeft inmiddels gierende longen en menigeen van de groep geeft het op en gaat terug. Enkele keren denk ik daar ook aan maar dan word ik gepasseerd door iemand die boven is geweest en zegt hoezeer het de moeite waard is om door te zetten. Dan kom ik onderweg naar boven Wil uit onze groep tegen, ook zij wil wel naar boven maar twijfelt. Gezamenlijk besluiten we samen in rustig tempo naar boven te gaan. Onderweg spreken we elkaar regelmatig moed in en dan zijn we ineens helemaal op de top van Moro Rock! (Voor de Australië kenners: net zoiets als de Pinnacle) Het uitzicht is inderdaad geweldig en zeker de moeite waard geweest.
Gelukkig gaat naar beneden wat gemakkelijker en spreken wij onderweg de klimmers naar de top weer moed in. Beneden aan gekomen Is het tijd voor nog een flesje water.
Wanneer iedereen van de groep weer beneden is gaan we weer verder op de motor. Via Highway 198 en route 65 vervolgen we onze rit naar het Super 8 hotel in Bakersfield. Waar ze dat super vandaan halen is ons een raadsel, hooguit van super armoedig.....

Vlakbij het hotel zit restaurant Firestone waar we gaan eten, een soort diner met prima voedsel. De maakt het allemaal weer een beetje goed. Daarna weer even relaxen op de kamer en slapen, want de wekker gaat weer vroeg af.